Las fugaces visiones de la alegría

 Nikos Eggonópoulos (Atenas, 1907-1985) era un tipo muy guay.

Το καράβι του δάσους

ξέρω ότι

αν είχα

μια φορεσιά

- ένα φράκο -

χρώματος πράσινο ανοιχτό

με μεγάλα κόκκινα σκοτεινά λουλούδια

αν στη θέση τής

αόρατης

αιολικής άρπας που μου χρησιμεύει

για κεφάλι

είχα μια τετράγωνη πλάκα

πράσινο σαπούνι

έτσι που ν' ακουμπά

απαλά

η μια της άκρη

ανάμεσα στους δυο μου ώμους

αν ήτανε δυνατό

ν' αντικαταστήσω

τα ιερά σάβανα

της φωνής μου

με την αγάπη

που έχει

μια μεταφυσική μουσική κόρη

για τις μαύρες ομπρέλλες της βροχής

ίσως τότες

μόνο τότες

θα μπορούσα να πω

τα φευγαλέα οράματα

της χαράς

που είδα κάποτες

- σαν ήμουνα παιδί -

κοιτάζοντας ευλαβικά

μέσα στα στρογγυλά

μάτια

των πουλιών

(Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν, 1938)

                         --------------------------------------------------------------------

El barco del bosque

Sé que

si tuviera

un disfraz

-un frac-

de color verde brillante

con grandes flores de un rojo oscuro

si en lugar de la 

invisible

eólica arpa que uso

como cabeza

tuviera una pastilla cuadrada

de jabón verde

que se acomodara así

suavemente

de un lado y de otro

entre mis hombros

si me fuera posible

reemplazar

la sábana santa de mi voz

por el amor 

que siente 

una muchacha metafísica y musical

por los paraguas negros de la lluvia

quizá entonces

y sólo entonces

podría yo describir

las fugaces visiones

de la alegría

que contemplé en alguna ocasión

-cuando era niño-

sumiéndome con reverencia

en los esféricos

ojos

de los pájaros

(De la colección de poemas No hablen con el conductor, 1938)